ik voel me goed, en ik engageer me graag in het vrijwilligerswerk. In een zwart gat vallen hoort er zeker niet bij. je geniet van je kinderen, en onze drie kinderen doen het goed, elk op zijn of haar manier. En ik geniet enorm van de 2 kleinkinderen: ravotten en tijd maken ervoor. Ik ben ook gegroeid in het leren 'wachten' ... waar ik vroeger veel ongeduriger was. En je leert beter relativeren! Grootouder zijn is een toemaatje dat veel geluk brengt !! Je kunt ook het leven van anderen rondom jou en het mijne beter observeren vanop afstand. Je krijgt 'tijd' om trots te zijn op de stamboom van mijn echtgenote en mezelf. Fijn gevoel. En ondertussen zorg ik met plezier af en toe voor mijn moeder, die ouder is, en 86 jaarringen telt ... maar het zijn stuk voor stuk mooie en ervaren jaarringen!!

Ik ben een nog jonge oudere (>70) en ondervind zelf geen problemen, maar zie zaken waar 90ers mee geconfronteerd worden die ik erg vind voor hen en mij ongerust maken, want iets vergelijkbaars zou mij over twintig jaar ook kunnen overkomen. Ik vermeld er twee:
- Een anti-kankervereniging is deze week weer eens in het nieuws gekomen om op nog meer plaatsen roken te verbieden. Ik zie al jaren dat bejaarden buiten aan de deur gezet worden als ze een sigaret willen roken. Ik vind het héél erg dan men mensen die bijna niets meer hebben of kunnen een van hun laatste ontspanningsmogelijkheden afneemt. (Voor alle duidelijkheid: ik ben geen roker.)
- Ik ken bejaarden (in WVC's of assistentiewoningen) die helemaal geen vat meer hebben op hun eigen financiën en die het moeten stellen met 10 euro zakgeld per week, ook al hebben ze eigendommen en een pensioen. Ik ken natuurlijk de privé-situatie van de betrokkenen niet altijd, maar het gaat meestal om persoon die zeker niet dement zijn.

Daarvan ben ik getuige geweest toen ik als psychologe met ouderen werkte in Huize De Sterrewijzer.
Nu ik zelf de 70 zie naderen, kan ik nog steeds achter die stelling staan. Ik doe niet liever dan bijleren, vooral over het brein, en geef zelf nog trainingen aan personeel in WZC en workshops 'constructieve visie op menopauze'. Afgewisseld met activiteiten met de kleinkinderen. Onze nieuwe hobby is fietsen, soms 70 km per dag. Ik wist niet dat ik dat kon. Heerlijk is dat. Ik ben wel veel stressgevoeliger geworden. Yoga en mindfulness helpt daarbij.
Ik vind het een boeiende, fijne tijd!

Geachte Mevrouw, Mijnheer,
Met belangstelling volg ik uw pogingen om van een WZC niet alleen een zorgcentrum, maar ook een gelukscentrum te maken. Het is niet makkelijk gezien het beperkte budget en aantal zorgverleners, maar het is noodzakelijk om er geen sterfhuis van te maken.
Mag ik u vragen of u DVD's , CD's of ander materiaal ter beschikking kunt stellen waarbij de ouderen bediend kunnen worden met muziek, gedichten, verhaaltjes, korte flashes uit de goeie ouwe tijd... die hen kunnen boeien op dooie momenten? Een persoverzicht was er bvb in de dagopvang van mijn moeder, dat scherpte haar aandacht, maar viel weg in de permanente opvang. Misschien kan dat centraal voorzien worden en makkelijk gedownload in het WZC? Met dank en vriendelijke groeten.

Ondertussen ben ik 63 en een maand geleden ben ik terug aan het werk gegaan. Al bijna vijf jaar deed ik allerlei vrijwilligerswerk in de ouderensector en ik had het altijd druk. Toch miste ik structuur: dus opnieuw aan 't werk. Nu voel ik dat het niet is wat ik wil. Eigenlijk loop ik zelf weg van oud worden. Ik droom 's nachts dat ik in de veertig, in de vijftig ben en iedere morgen opnieuw moet ik opnieuw 63 worden. Erg vermoeiend! Als er een cursus bestond: Hoe word ik oud? dan zou ik die meteen volgen.

Het ouder worden: beschouw ik als een fase in het leven. Wanneer de gezondheid je niet in de steek laat, valt het nog mee. Ik ben blind en mijn gehoor doet het ook niet meer zo goed, wat zéker de communicatie en oriëntatie in de ruimte niet bevordert. Door het feit dat je minder actief bent en door sterfte, vallen veel vrienden weg en er is minder gelegenheid om nieuwe vrienden te maken. Tot een jaar terug, kon ik regelmatig gaan fietsen met een buur. Op zeker moment zag hij het niet meer zitten, Jammer, want dit gaf mij een uitstekende gelegenheid om mijn oriëntatie bij te houden in de snel veranderende omgeving. Door het uitvallen van deze activiteiten voel ik mij direct veel meer geïsoleerd. Mobiliteit is voor mij één van de belangrijkste functies met de meeste hindernissen in mijn situatie. Dat schept veel tijd om te lezen, dat het 'bewegen' niet ten goede komt en geeft zéker bij het ouder worden: - fysiek en psychisch, - meer risico op problemen. Met deze gegevens die mijn toestand meebrengen en daarmee leren omgaan, is moeilijk.

In deze moeilijke tijden doet de regering wel wat ze kunnen! alhoewel? Waar is de voorraad waarop ze op voorzien waren, dat is niet alleen voor ouderen, maar alle getroffenen!
Verder, blijf zo lang mogelijk in uw huis wonen...maar nu? Wie komt er kuisen? wie strijken?? konden ze die mensen niet beschermen??? Wij ouderen kunnen dan weken in een vervuld kot blijven, is dat gezond??
De kinderen hebben hun werk thuis(on line) zorg voor hun gezin...gelukkig hebben we nog enkele goede geburen!! En waar blijft ook de bijstand op financiël gebied dan voor deze groep?? Voor alle groepen oplossingen, behalve....of mogelijk heb ik het mis? Excuses dan!