Tijdens de coronacrisis kregen we heel wat verhalen te horen van bewoners van woonzorgcentra en hun omgeving. Zij konden zich niet vinden in de strenge bezoekbeperkingen die opgelegd werden. In de strijd tegen het coronavirus, werden bezoekers namelijk lange tijd geweerd uit de woonzorgcentra. Voor veel bewoners en hun naasten was dit een zware prijs om te betalen. Tijdens een hoorzitting in het Vlaams parlement kreeg de Vlaamse Ouderenraad deze week de kans om de vele getuigenissen van bewoners en hun omgeving een platform te geven. We pleitten ervoor om bij toekomstige pandemieën bezoek nooit meer volledig te bannen uit de ouderenzorgvoorzieningen.

Inspraak als uitgangspunt

Uit de verhalen bleek dat zowel het gebrek aan contact als het gebrek aan zeggenschap zwaar doorwogen voor bewoners en hun naasten.

Zo vertelde Sim, een bewoonster van een woonzorgcentrum:

“De directie is gelukkig dat ze er erin slagen om het virus buiten te houden, maar ondertussen zit ik hier wel opgesloten. Het is precies alsof ik in een gevangenis zit. Er is niets, niet eens videobellen. Ik was erg terneergeslagen, diep ongelukkig eigenlijk. De dagen duurden heel lang. Ik kan toch niet de hele dag lezen en televisie kijken? Ik durf er ook niet te veel over zeggen. Je moet doen zoals ze zeggen en luisteren. Het personeel zei altijd maar ‘We moeten er allemaal door.’ Allemaal goed en wel, maar zij konden wel elke dag de deur hier achter zich dichtdoen.”

De Vlaamse Ouderenraad schoof daarom inspraak van de bewoners en hun naasten naar voor als een logisch en sterk uitgangspunt voor de bezoekregeling in tijden van een pandemie. Verder vroegen we de Vlaamse overheid ook om een scherp afgebakend kader uit te werken dat bewoners en bezoekers de nodige garanties moet bieden. Bovendien pleitten we voor een aanspreekpunt met een bemiddelende rol. Veel mensen hadden immers het gevoel geen gehoor te vinden met hun vragen of klachten.

Meer weten

Je kan de hoorzitting hier herbekijken. Of lees onze standpunten hier.